MUSTAFA AYBAR

Sana uzak kentlerin birinde, zamanın bir yerinde; seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi; onca zamanın üstüne eskimeyen bir düşüncesin şimdi. İnsan her gün anımsar mı aynı gözleri…

Yeşili severim ama gözlerinin rengini sevdiğim kadar değil, güneşi severim ama gülüşünü sevdiğim kadar değil, ağlamayı severim ama gülmeyi sevdiğim kadar değil, insanları severim ama seni sevdiğim kadar değil.

İşte şu gördüğün deniz başka topraklarında denizi bu gördüğün sevda yalnız benim işte bu yüzden şahlanıyor artık yüreğim bundan sonra korku yok bundan sonra öfke yok bir sen varsın birde ben işte bütün dağlar erir gözümüzün önünde işte sevda gök kubbeye doğru yükselir bütün acılar bitecek sevdiğim biraz senden biraz benden sabret sevdiğim sabret !..

SEVGİLİYE

Yeşili severim ama gözlerinin rengini sevdiğim kadar değil, güneşi severim ama gülüşünü sevdiğim kadar değil, ağlamayı severim ama gülmeyi sevdiğim kadar değil, insanları severim ama seni sevdiğim kadar değil

Bir Umudum Kalsın Acılarımın içindeki balsın Ruhumdaki tutunacak dalsın Bildiğim en güzel masalsın Bir gülümse acılarım azalsın Seviyorum demedin Bari "Sevmiyorum" da deme Yaşamak için bir nedenim Beklemek için bir umudum kalsın © Mustafa AYBAR